Rozdział czterdziesty: Dwa słowa.
*************************************
„Co
to było?
Nie
wiem.
Brzmiało
jak odgłos deszczu na pustyni.” *
*
Odgłos
kroków na mokrej nawierzchni.
-Malfoy?
Dotyk
czyjejś dłoni.
-Ona …
Ciemność.
Dookoła
tylko ciemność.
Otwieram
oczy. I co widzę?
Nic!
Jasna cholera
gdzie ja jestem?
To
Piekło??? Czy jakieś inne cholerstwo?!
Cholera -
klnę zły na wszystko i wszystkich.
Rozglądam
się dookoła. Usiłuje coś zobaczyć. Wyciągam ręce przed siebie. Wstaje. Próbuję
iść.
Nagle…
Wpadam na
coś. Odbijam się i upadam na twardą podłogę. To chyba kafelki?
Macam
dookoła siebie.
Tak, to
zimne kafelki.
Przez tą
ciemność próbuje coś dojrzeć.
Mam jakieś
przebłyski.
Wstaje.
Rękoma
opieram się o ścianę, która nabiła mi niezłego guza. Idę wzdłuż niej.
Natrafiam
na kąt.
Sunę
dalej.
Jakieś
drzwi.
Szukam po
omacku klamki.
Mam! Znalazłem!
Naciskam
ją. Ustępuje.
Tak!
Otwieram
drzwi powoli, niepewny, co może mnie za nimi czekać.
Widzę
jakieś światło.
Otwieram
je szerzej i …
-Już myśleliśmy,
że do nas nie dołączysz. – Słyszę.
Co?
Wchodzę do
środka.
I co
widzę?
Okrągły
stół. A przy nim chyba z dwadzieścia osób ubranych w czarne i ciemne ubrania.
Spoglądam
po nich nie rozumiejąc, o co chodzi.
Czy to
jakiś kawał?
Dość
kiepski.
Przesuwam
wzrokiem po ich twarzach ukrytych pod długimi kapturami.
Co za
maskarada!
-Panie.–Wzdrygam
się na dźwięk głosu jakiegoś mężczyzny za moimi plecami. Odwracam się. Jego
twarz także ukryta jest pod kapturem.
-Tak? - Zaledwie
szepnięcie wydobywa się z moich ust, tyle, że to nie mój głos! To jak by obca
osoba mówiła za mnie. Aż dreszcze chodzą po plecach! Brr!
-Pani
czeka.
Dopiero
teraz ujrzałem jedyną (chyba) kobietę w całym tym towarzystwie. Siedziała na
podwyższonym krześle, obok takiego samego tyle, że pustego, zapewne mojego.
Na głowie
także miała kaptur - ja też. Jej szata - tak jak i moja - była ciemno zielona, na
końcach wyszywana srebrną nicią.
Podszedłem
do niej.
-Długo
kazałeś na siebie czekać. – Rzekła aksamitnym głosem. Tak delikatnym a zarazem
jadowitym, mrożącym krew w żyłach. – Załatwiłeś?
Cu u licha
miałem załatwić? Spojrzałem na jej twarz. Spod kaptura na ramiona spływały
proste hebanowe włosy. Z ukrytej w cieniu twarzy zdawały się na mnie spoglądać
niemal czarne oczy, z niewielkim przebłyskiem szkarłatu.
-Tak. - Szepnąłem,
nie bardzo tego świadom.
-Zatem
zaczynajmy. - Zwróciła się do ogółu – Jak
wiecie nowy minister magii nie zdarzył jeszcze wdrążyć …
Nowy
minister? Od kiedy?
Ten stary
nie zdarzył mi porządnie zaleźć za skórę.
O czym ona
bredzi?
-… i teraz
jest najlepszy moment, aby uderzyć! - Na
poparcie swoich słów uderzyła drobną dłonią o stół. Niby taki mały gest, a
wśród zebranych przeszedł pomruk zadowolenia.
Co jest?
Kim ja jestem? I kim u licha jest ta kobieta???
-Za dwa
dni o świcie. – Usłyszałem. – Przygotujcie się. - Chyba przedumałem całe
zebranie.
Ot…nieważne.
Zakapturzone
postacie z gracją wstawały od stołu i wychodziły z komnaty.
-No, no – zwróciła
się do mnie owa kobieta. Zostaliśmy sami.
-Cale
zebranie byłeś nieobecny… - pokręciła głową. - O czym tak myślałeś? Bo zgaduje,
że nie o tym, po co tu się dziś spotkaliśmy...? – Zapytała.
Podniosła
ręce do góry i zrzuciła z głowy kaptur.
-No
słucham.
Stałem z
otwartą buzią i gapiłem się w całkiem mi nieznane i nowe oblicze Hermiony
Granger.
Malfoy -
poprawiła mnie w myślach. - Malfoy skarbie.
Spojrzała
na mnie tym swoim upiornie paraliżującym wzrokiem. Uśmiechnęła się a ja
cofnąłem się o krok.
Zemdlałem.
Znowu!
-Ona się
obudziła!
To pierwsze,
co usłyszałem zanim jeszcze otworzyłem oczy. Chciałem odgonić od siebie tą
dziwną wizje senną z JEJ udziałem.
No, bo
jak?
Granger
moją żoną?
MOJĄ?!
Nie, to
jakiś naprawdę kiepski żart.
„Na grzechu wykarmiony...”
Kurczę,
skąd u mnie to zdanie?
„Nie został przegoniony...”
Zaraz, zaraz...
Czy to, aby nie nowa piosenka Tiary?
Że niby…
Granger
złą kobietą? Niby jak?
„Potomka Groźny ma
I to do niego dziś
Należeć będzie los nasz”
Cholera!
To Granger
jest...
Nie, nie
mogę tego powiedzieć!
„W miłości był chowany,
Nienawiść w sercu skrywa...”
No i to by
się zgadzało...
„By panowało zło...”
„Zniszczyć cale zło może...”
Cholera!!!
Jeśli to
Granger jest... To do niej należy los ludzkości...
Cholera!
Ale, no,
ale przecież...
To niemożliwe!
Toż to
szlama! No jak?
Takie
myśli krążyły po mojej biednej głowie dopóty dopóki ktoś nie przywrócił mnie do
porządku mówiąc:
-Ona się
obudziła!
Kto tu
jest? Otworzyłem oczy. Biel.
Chciałem
się podnieść, ale...
-Nie
ruszaj się.
Głos. Ale
czyj?
Moja głowa
okręca się w jego stronę.
-Blaise? - Szept.
-No stary,
ale nas wystraszyłeś!
Ja? A ona?
-Co z...?
Chłopak
spogląda w odległy kąt sali, gdzie nadal stoją parawany.
-Żyje.
Obudziła się.
-Kiedy?
-Zaraz jak
wybiegłeś.
-Aha.
Tylko
tyle. Nic więcej nie jest potrzebne.
Żadne słowa nie opiszą tego, co czułem w tamtym momencie, w tamtej chwili.
Ale chce
wiedzieć. Muszę to wiedzieć!
-Co...?
Nie kończę.
Nie muszę.
Przyjaciel
odwraca głowę. Ucieka spojrzeniem.
-Nie
wiadomo.
Dwa słowa.
Dwa słowa,
które nic nie mówią.
Zamykam
oczy.
Widzę ją.
Stoi przede mną w ciemno zielonej szacie.
To ona,
ale jakaś inna.
W
orzechowych oczach nie igrają wesołe iskierki.
Malinowe
usta nie uśmiechają się.
Sprężyste
brązowe loki nie powiewają na wietrze.
Stoi
przede mną inna kobieta.
Niby
Hermiona Granger, ale nie.
Kobieta,
która stoi przede mną jest inna.
Niemal
czarne oczy, lekko przymrużone nienawiścią.
Krwiście
czerwone usta wykrzywione w ironicznym uśmiechu.
Proste
czarne włosy dodają jej upiorności.
Kim jest?
Na palcu
lewej dłoni połyskuje obrączka.
Spoglądam
na swoją dłoń - taka sama.
„Malfoy -
słyszę jej szept z tego koszmaru. - Malfoy skarbie.”
Otwieram
oczy szeroko i siadam na łóżku. Rozglądam się, dookoła ale nikogo przy mnie nie
ma.
Skrzydło
szpitalne jest puste, jeśli nie liczyć Granger.
Odchylam
swoja kołdrę i uff! Jestem w swoich dżinsach. Spuszczam nogi na podłogę. Wstaje
i na skarpetkach sunę w stronę JEJ łóżka. Musze JĄ zobaczyć. Po prostu MUSZĘ!
Idę powoli,
jestem trochę osłabiony. Już dochodzę do parawanu. Wyciągam rękę by go
delikatnie uchylić, gdy nagle…
-Malfoy!
Tobie nie wolno chodzić!
Podskakuje
na dźwięk tych słów. Powoli odwracam się i staje oko w oko z...
*
Lochy.
W
południe.
Sypialnia
prefekta naczelnego.
Dwoje
nastolatków siedzi w fotelach.
-Jak myślisz,
co jej było?
-Nie mam pojęcia,
ale słyszałem, że Snape rozmawiał z portretem Dumbledore’m.
-, Co ty! Ciekawe,
dlaczego?- Ruda osóbka podrapała się po głowie.
-Uwielbiam,
kiedy to robisz. - Uśmiech chłopaka.
-Co? - Zaskoczenie.
-Drapiesz się
po głowie. - Śmiech - Masz wtedy taki seksowny wyraz twarzy.
Dziewczyna
spłonęła rumieńcem.
-Blaise,
przestań.
-Kiedy to
prawda.
Uśmiech. Chłopak
wstaje i podchodzi do fotela, na którym siedzi Ginny. Podnosi ją i sadza sobie
na kolanach.
-Wariacie!
-Dziękuje
za miły komplement. - Całuje ją w policzek.
-To miała
być obelga.- Również go całuje.
-Nie
wyszła ci. Chłopak schodzi ustami coraz niżej. Teraz całuje ją w szyje.
-Och...
Ona
odchyla głowę do tylu.
Euforia
ich ogarnia.
Jego ręka
wślizguje się pod jej bluzeczkę.
-Mmmm
Jej ręce
wplecione w jego włosy
Puk -puk!
Para
odskakuje od siebie jak oparzona.
-Tak? - Rzuca
Blaise. Ginny wstała i usiadła na wolnym fotelu.
Do pokoju
wszedł Lord.
-Diable.
-Lordzie.
Delikatnie
chylą sobie czoła.
-Chodzą
dziwne plotki …
*****************************************
*wiersz
Pt.: „Miłość” autorstwa M. Czerwińskiej.
