Weekend 8

Weekend odsłona Ósma

Weekend : Niedziela – południe

Draco uśmiechnął się z satysfakcją.

Na czarnym tle żałobników wyraźnie było widać chłopca o platynowych włosach.

Znalazł syna.

Wśród gości odcinała się też ruda czupryna Ginny. Ale ona go w tej chwili nie obchodziła, to co ma jej powiedzieć, powie kiedy ona już urodzi. „Kobiety w ciąży, nie należy denerwować.” – Pomyślał wpatrując się w brązowe loki kobiety, która kolo niej stała. Hermiona Granger. I pomyśleć , że upozorowała własną śmierć , wciągając w to swoją najlepszą przyjaciółkę, tylko po co? Jaki miała w tym cel?

- I co teraz? – Zapytał go Zabini , gdy otrząsnął się z szoku. Ostatecznie był na pogrzebie kobiety, która stoi koło jego żony. „Niesamowite.”

-Nie wiem. – Odparł szczerze patrząc jak wkładają trumnę do grobu.

Ksiądz odmówił ostatnią  modlitwę. Następnie kilka osób tam zgromadzonych , rozchodzi się. Przy grobie zostają , tak jak dziesięć lat temu dwie kobiety. I dziecko.

Chłopiec zaczyna się kręcić niespokojnie. Wyraźnie się nudzi.

Obaj mężczyźni nadal stoją przed bramą , obserwując go.

Nagle on podnosi głowę. Jego wzrok napotyka na wzrok dorosłego Malfoya.  Zaintrygowany chłopiec postawia sprawdzić, dlaczego ten pan się tak na niego gapi. I dlaczego wygląda tak jak on? Tyle , że starszy. A przecież on nie ma starszego brata, czy nawet wujka. Ma tylko mamę , ciocie Ginny i Rudego. Miał jeszcze babcię, ale umarła.

Chłopiec nigdy nie widział tego pana , jednak wydał się on mu dziwnie znajomy.

Odwraca się na chwilę ,by rzucić spojrzenie na matkę , ale ta zajęta rozmową nie zwraca na niego większej uwagi.

Chłopiec postanawia zrobić krok w przód.

-David, a ty gdzie? – Pyta go matka nie odwracając się .

-Mogę pospacerować? – Niewinnie  zadane pytanie.

-Tylko nie wychodź na bramę cmentarza.

-Dobrze. – Odpowiada i śmiało idzie w kierunku bramy. Zawsze był odważny. W swojej szkole ma własne grono wielbicieli. Nie można ich nazwać przyjaciółmi, już raczej , podwładnymi? Tak, to dobre określenie. Ale są na jego każde skinienie ręki.

 Widać ,że nie tylko wygląd odziedziczył po tacie. Władza sama się do niego garnie.

Jego jedynym prawdziwym przyjacielem jest mały Zabini.

-David. – Szepcze Draco do Bliase. – David Malfoy. D.M. Moje inicjały, moja krew. – Mówi z dumą patrząc jednocześnie jak chłopiec z każdym krokiem jest coraz bliżej.

W końcu staje parę stup przed bramą. Patrzy najpierw na Zabiniego , potem na Malfoya i

-Czemu się pan tak na mnie gapi? – Pyta, mrużąc oczy.

-Ja…

Nagle kobiety odwracają się za siebie.

-O Boże. – Pada z ust Rudej.

-Tylko nie to. – Szepcze pobielałymi ze strachu wargami Hermiona.

Draco odrywa wzrok od syna i patrzy na jego matkę. Nadal młodą , nadal piękną i w tym momencie wystraszoną. Po czym uśmiecha się.

Obie kobiety powoli podchodzą. W końcu staja przed bramą. Jedna z nich kładzie chłopcu rękę na ramieniu.

-Ile razy mam ci powtarzać żebyś nie rozmawiał z nieznajomymi? – Pyta z wyrzutem.

-Ale mamo… – Zaczyna chłopiec.

-Ja nie jestem nieznajomym. – Wtrąca się do dyskusji Draco przerywając mu.

Kobieta spogląda na niego przelotnie.

-Wybaczy pan, ale nie wiem kim pan jest i dlaczego zaczepia mojego syna. – Postanawia grać. Zbyt dużo energii włożyła w to wszystko , żeby tak po prostu się poddać i przegrać.

-Granger, co ty gadasz! – Pyta ze śmiechem Draco.

-Musiał mnie pan z kimś pomylić. Nie nazywam się Granger.

- A ja nie nazywam się Malfoy!

-Spieszę się. Choć. – Łapie chłopca za rękę.

-O nie moja droga! Nie tak szybko! – Draco łapie ją za drugą rękę.

-Puszczaj!

-Nie pozwolę odebrać sobie syna!

-To nie jest twój syn!

-Spójrz na niego! Wygląda jak ja!

Ten argument trudno jest jej podważyć.

-Aha! Nawet nie możesz zaprzeczyć! – Stwierdza.

-Mamo! – Chłopczyk się zdenerwował. Nie przywykł do ignorowania własnej osoby. – Mamo! – Tupnął nogą.

-Choć Davidzie , mamusia musi porozmawiać. – Powiedziała Ginny przytulając go. – Chodź, pójdziemy do Ediego. Pokaże ci nowe zabawki.

-Nie, nie chce! – Mówi ze złością.

-Choć. – Ruda wzięła go za rękę i odciągnęła od kłócącej się pary.

Blaise podążył za żoną.

- Wiedziałaś? – Wychrypiał cicho.

Ta westchnęła i pokiwała głową , na co on pokręcił głową.

David pociągnął nosem.

-Nie pozwolę sobie odebrać syna. – Powtórzyła kobieta po Draco, twardo patrząc mu w oczy. Minęły czasy, kiedy się go bała i ulegała mu za każdym razem.

-To także mój syn.

-Gdyby nie mój błąd nigdy byś go nie zobaczył.

-Zobaczyłem, na szczęście. Ty nigdy byś mi o nim nie powiedziała. Ba! Nie mogłaś powiedzieć bo przecież nie żyjesz!

-Masz racje! Nie zasługujesz na niego!

-Tak? – Spytał podchodząc do niej bliżej, ale ona stała twardo, nie cofnęła się. Teraz dzieliło ich zaledwie kilka cali. – Nie zabronisz mi go widywać.

-Jeszcze zobaczysz.

Malfoy uniósł lewą brew i uśmiechnął się , tak po swojemu.

Ach! Jak ona kochała ten uśmiech! Taki pewny siebie i ironiczny. Ale nie, nie może zapomnieć i tak po prostu rzucić się mu w ramiona. Nie po tym co przez niego wycierpiała. Nie po tym strachu, który towarzyszył jej przez te wszystkie lata. Nie po tych bezsennych nocach. Po tych koszmarach i przebytej depresji. Nie.

-Odsuń się ode mnie. – Szepnęła. Draco był już bardzo blisko, zaledwie parę cali dzieliło go od jej ciała.

Wygrał. Kobiet cofnęła się nieco.

-Nic mi nie zrobisz. Niczego nie zabronisz. – Zrobił krótką przerwę nasycając wzrok jej rosnącym strachem. Jedyna kobieta, która dała mu szczęście , tak bardzo go zawiodła. – Tylko jego mam? Czy jeszcze coś ukrywasz?

-Tylko raz w życiu popełniłam ten błąd. – Powiedziała odważnie. – Ale go nie żałuję.

Przez chwilę mierzą się wzrokiem.

-Chcę widywać się z synem. – Oświadczył  w końcu Draco.

-Po moim trupie.

-Jesteś pewna? Już raz umarłaś.

-Nie po tym wszystkim. Za wiele wycierpiałam…

-Ty? Ty masz pojęcie o czym mówisz?! Dziesięć lat! Dziesięć cholernie długich lat w samotności! Wiesz co to oznacza? Wiesz jak ja się czułem? Codziennie  patrzyłem jak przyjaciele  planują przyszłość, później jak  bawią się z własnymi dziećmi, jak wieczorami wychodzą na romantyczne kolacje, jak są w sobie zakochani. A ja? Ciągle sam, na doczepkę. Zabrałaś mi wszystko. O czym ty wtedy myślałaś?! Czy ty kiedykolwiek mnie kochałaś?

-Przestań! Jak możesz tak mówić! Tylko ciebie kochałam, tylko…

-Kłamiesz. Gdybyś mnie kochała nie zrobiłabyś czegoś takiego. Co tobą kierowało?

-Przestań tak mówić! – Kobieta zakryła twarz dłońmi. Tego było ponad jej siłę. Tak długo przed tym uciekała, że nawet zapomniała co było powodem tej ucieczki.

-Nigdy o tobie nie zapomniałem. – Powiedział cicho.

-Nie wierzę ci. – Również szepnęła.

-Byłaś jedyną osobą w moim nędznym życiu przed którą otworzyłem serce.

-Ty nie masz serca! – Krzyknęła ze łzami w oczach. – Gdybyś miał, szukałbyś mnie. Ale nie, ty odpuściłeś…

-Do jasnej cholery kobieto! Byłem na twoim pogrzebie!

-Nie umarłam od razu, dałam ci czas…

-Dałaś mi czas? Och, jaka szkoda , że mnie o tym nie poinformowałaś!

Kłócili się coraz głośniej. 

- Madam Ombre, voiture  attendre. [ tłum. Pani Ombre, samochód czeka.] – Przerwał im szofer ubrany na czarno.

- Oui. Je viendrai bientôt . [ tłum. Tak, zaraz przyjdę.]

-Ombre?! – Pisnął pan Malfoy. – Wyszłaś za mąż?! Nie pozwolę, żeby…

-Nie wyszłam! Zmieniłam nazwisko!

-Po co ? Żeby cię nikt nie znalazł?

-Tak!

Mężczyzna złapał ją za ramiona…

*

W tym samym czasie…

Dom państwa Zabinich.

-Jesteśmy! – Zawołał od progu Blaise.

-No nareszcie. – Zaczęła pani Weasley wchodząc do holu z maleństwem  na rękach. – Wyszedłeś bez uprzedzenia , naprawdę a gdybym… – urwała na widok chłopca jakiego ze sobą przyprowadziło małżeństwo. – Kto… Czy to…? – Lecz Ginny uciszyła ją ruchem głowy.

-Edi! – Krzyknęła za to. – Masz gościa.

Mały chłopczyk zwany Edim zbiegł ze schodów.

- Blondas! – Krzyknął uradowany , gdy tylko zobaczył przyjaciela i przyspieszył.

-Rudy! – Blondynek nie pozostał mu dłużny.

Chłopcy przytulili się serdecznie.

Blaise patrzył na tą scenę w niemałym szoku, zresztą tak samo jak i jego teściowa.

-Chodź. – Ośmiolatek złapał przyjaciela za rękę , ciągnąc go na górę. – Pokaże ci mój model, wczoraj wieczorem przyszedł. Wiesz , ten o którym ci mówiłem.

-Już przyszedł? – Zapytał ten drugi. – Tak szybko? Niewiarygodne , jaka ta sowia poczta jest szybka.

-Prawda? – Rzucił retoryczne pytanie i chłopcy zniknęli za zakrętem.

- Ginewro Miriam Weasley Zabini czy możesz mi to wszystko wyjaśnić? – Zapytała jej matka podpierając się rękami pod boki. Dziecko zaniosła do sypialni.

Kobieta tylko westchnęła i skierowała się do salonu.

Mąż i matka podążyli za nią.

-Więc? – Zaczął  Blaise.

-Och! To wszystko jest takie skomplikowane! – Zaczęła siadając na sofie.

Oboje słuchaczy uniosło brwi prawie jednakowo, a kobieta zaczęła swoją opowieść, która miała swój początek dziesięć lat temu.

Ruda powtórnie westchnęła i zaczęła:

- Wszystko zaczęło się w Ich ostatniej klasie. Pamiętasz jak za sobą ganiali? – Uśmiechnęła się. – Każde  z nich chciało być lepsze, sprytniejsze od tego drugiego. Jednocześnie coś zaczęło się po między nimi rodzić, jakieś uczucie, sympatia. Pamiętasz? Musisz to pamiętać. Draco był w tym czasie strasznie nieznośny, tak samo jak Ona. No i  stało się, zakochali się w sobie. Pomimo wszystko. Wydawać by się mogło , że ich szczęście nie zna granic. Młodzi , zakochani w sobie z planami na przyszłość. Potem … – Przerwała na chwilę ,by zaczerpnąć powietrza. – Potem – kontynuowała – wybuchła wojna, której żniwo zabrało wiele niewinnych ofiar i jedną winną całemu złu. A później impreza. Dość huczna. – Przerwała znowu. – Wtedy to się stało. Ona… – przymknęła oczy zatapiając się  we wspomnieniach.

Pierwsza rozmowa z Granger,  wiadomość o ciąży, niedowierzanie,  rozmowa z dyrektorem, próby przekonania o zostaniu w kraju,  ucieczka, poród, chrzciny, i znowu ucieczka i ten ciągły strach , życie w kłamstwie. 

-Przyjechała tylko na pogrzeb mamy. – Kończyła swoją opowieść. – I niefortunnie musiała spotkać Dracona. Wyjechałaby jutro i wszystko byłoby tak jak do tej pory.

-No, ale na szczęście dla… – Zaczął Blaise , gdy trochę ochłonął.

-Na szczęście? – Ginewra gwałtownie otworzyła oczy i uniosła głos. – Na szczęście? Jeśli spróbuje zabrać jej syna , to ja osobiście go uduszę!

- Ginny , kochanie , uspokój się. – Blaise objął żonę ramieniem. – Nic takiego się nie stanie.

-Skąd ta pewność? Zabiorą go, widziałeś , wygląda jak Draco , identyczny. Usuną gdzieś… – Mówiła chaotycznie.

-Co ty opowiadasz?

-A co? – Zaperzyła się Ginewra. – Dlatego uciekła. Żeby jej dziecka nikt nie odebrał.

-Co?! – Uniósł się Blaise i wstał. – Co ty za bzdury opowiadasz?

Pani Weasley chyłkiem wycofała się i poszła sprawdzić co z dziećmi.

Ginny tez wstała.

-A co? – Podparła się pod boki, tak jak to miała w zwyczaju robić jej matka, kiedy nie miała racji, a usilnie chciała udowodnić , że jednak miała. – Myślisz , że on pozwoliłby jej wychować własnego syna?

- Ginny! A co to w ogóle jest za stwierdzenie? „Pozwolił wychować?” Przecież…

-Ona nie jest czystej krwi!

-A jakie to miało znaczenie , kiedy ze sobą byli?! On się dla niej zmienił , jeszcze w szkole! Przecież…

-Ty tak uważasz!

-Sugerujesz coś?

-Tak!

-Ginewro Miriam Weasley Zabini opanuj się! Jesteś…

Nagle młoda kobieta zacisnęła mocno usta i oczy. Rękoma złapała się z brzuch.

-Uch! – Sapnęła.

-Kochanie? Co ci jest?

-Blaise… – Spojrzała na niego załzawionymi oczami. – Zaczęło się. 

***