Weekend 5

Weekend odsłona Piąta

Weekend: Sobota popołudnie- wieczór.

Tymczasem w kuchni rozmawiały dwie kobiety…

-Nie wiem , czy ci mówiłam… – Zaczęła powoli Ginny.

- O czym? – Gospodyni  zaparzyła herbatę  i obie usiadły przy stole.
-O… –  „Jak jej to powiedzieć?” Zastanawiała się w myślach pani Zabini.

-Mów śmiało. – Uśmiechnęła się do niej.

-Widzisz, chodzi o to , że … – chwila przerwy na poukładanie w głowie słów. – …po Wielkiej Wojnie , było wiele ofiar.

-No i ?

-Tak. Wiele niewinnych ofiar , ale też i tych którzy to wszystko zaczęli, prawda?

-Tak…Ginny do czego ty zmierzasz?

-Och Hermiono, do tego , że rodzice Dracona zginęli w tej wojnie. 

Cisza.

To szok czy niedowierzanie wstąpiło na twarz byłej gryfonki?

-C-co? Nie , to niemożliwe. To nie prawda! Wiem czemu to mówisz. – Wstała gwałtownie. – Chcesz , żebym mu wybaczyła. Wiem to! Ale już za późno. Na wszystko jest za późno. – Podeszła  do kuchennego okna i wyjrzała na niewielki ogródek, znajdujący się na tyłach domu. Właśnie zaczynały kwitnąć kwiaty które sadziła jej  mama. A także te , które ona tu ulokowała. Niezapominajki. Jej ulubione. Takie inne i niespotykane. Kwiatki z bajki. Kobieta uśmiechnęła się do własnych wspomnień.

„Miała szesnaście lat. Harry przyniósł jej bukiet czerwonych róż od PEWNEGO CHŁOPAKA, a ona rzuciła go na ziemie i podeptała.

Było zabawnie.”

-Miona …– podeszła do niej Ruda – … nie o to mi chodziło. Po prostu uważam , że gdybyś wiedziała o tym  wcześniej, nie postąpiłabyś tak jak w tej sytuacji. Ale to można naprawić. Nic , ani nikt nie stanie wam na przeszkodzie…

-Nie. To już skończone. I przestań mówić do mnie per Miona , bo ona umarła już dawno. Nie pamiętasz? Zmieniłam się. Nie tylko wizualnie. Tu, w środku też jestem inna.

-Ale…

-Skończ. Ok? – Odwróciła  się do niej i położyła obie dłonie na jej ramionach. –Jestem  szczęśliwa, nie musisz mnie uszczęśliwiać na siłę. Żyjemy wygodnie, na nic nam nie brakuje.

-Co ty gadasz? – Teraz to Ginny oparła swoje dłonie na jej ramionach i lekko nią potrzasnęła.– Szczęśliwa? Ty wiesz co to znaczy , być szczęśliwą? Nie sądzę. Hermiono… – nie Francis , a właśnie  Hermiona, bo dla niej zawsze będzie Hermioną Granger. – Szczęścia zaznasz budząc się co rano u boku ukochanego mężczyzny, tuląc o piersi jego dziecko. Witając go, gdy wraca padnięty z pracy. Gdy widzisz jak na twój widok , jego oczy śmieją się do ciebie. Gdy każda minuta bez niego , jest minutą straconą. To jest prawdziwe szczęście. Ty tylko go spróbowałaś. I to maleńki łyczek. Sięgnij po szklankę, butelkę , czy nawet wiadro! Hermiono , zacznij żyć! Od nowa! Dla siebie i Davida! Słyszysz? Zacznij żyć od nowa!

Hermiona wpatrywała się w przyjaciółkę pełnym skupienia wzrokiem.

„Czy ona naprawdę nic nie rozumie?”

-Ginny, ja… nie mogę, po prostu nie mogę. Nie rozumiesz tego? – Odwróciła się od okna, zrobiła kilka kroków i usiadła przy stole chowając twarz w dłoniach. – Nie mogę.

Ginewra usiadła naprzeciwko niej.

-Czego ty się tak właściwie boisz?

-Ja… – spojrzała na nią zaczerwienionymi oczami. –Nie wiem.

-Miona…

-Ginny , a co jeśli on mnie nie zechce? Po tym wszystkim? Popełniłam masę błędów, wciąż popełniam. Przestałam być tą zorganizowaną nastolatką ze szkoły. On, mógł już dawno…

-Nie.

-Co nie?

-On nigdy nie przestał cię kochać. Nigdy. Przez te wszystkie lata. Tylko ty byłaś mu naprawdę ważna. Tylko tobie oddał serce, które  umarło razem z tobą. Ale teraz może się odrodzić, tylko daj mu szanse. Tylko o to cię proszę.

-Nie wiem Gin, nie wiem… 

*

-No mały, zbieramy się. Tata będzie się martwić.

-No to cześć Blondas. – Rudy przybił „piątkę” z przyjacielem.

-Na razie Rudy.

Żegnali się na ganku przed domem.

-Widzimy się jutro. – Ruda kobieta ucałowała przyjaciółkę w oba policzki.

-Dzięki.

Zamknęły  się za nimi drzwi. Pani  Zabini  z synem schodzili właśnie po schodkach, kiedy matka chłopca położyła mu rękę na ramieniu.

-Mamo?

-Tak skarbie?

-Nie jestem dzieckiem. – Powiedział ośmiolatek. – Mam dobrą pamięć.

-Och Edi, nigdy w to nie wątpiłam.

I ramię w ramię szli tą spokojną ulicą, w ten piękny i spokojny dzień.

Co prawda, mogli wziąć taksówkę, ale po co? Taka ładna pogoda… 

*

Zegar wybił osiemnastą godzinę.

Młody mężczyzna siedział w swoim gabinecie racząc się alkoholem.

Przed nim, na biurku leżał album ze zdjęciami, który on leniwie przeglądał pomiędzy jednym łykiem , a drugim.

Wspominał czas spędzony w Hogwarcie. Szczęśliwy czas.

Lata, które minęły zadziwiająco szybko.

Zdjęcia z  początku albumu przedstawiały głownie jego z przyjaciółmi.

On na latającej miotle. Blaise pojedynkujący się z jakimś ślizgonem. Impreza po przegranym meczu. Wypad do Hogsmade. Jakieś uśmiechnięte  dziewczyny, których imion nie pamiętał. Crabbe i Goyle na balu maskowym. On jako hrabia Drakula.

Natomiast te dalsze zdjęcia…

Były znacznie ważniejsze.

Ukradkowo robione JEJ. W bibliotece, na błoniach , na lekcjach, korytarzach i posiłkach.

Wtedy, kiedy ONA tego nie widziała. Znienacka.

A potem…

Były te bardziej świadome.

Już nie było tylko JEJ , byli ONI.

W bibliotece, na korytarzu, na błoniach.

Na spacerze, przy lekcjach, przyjemnościach i obowiązkach.

Na balach, imprezach  i świętach.

Nad jeziorem , razem z przyjaciółmi.

Potter i Chang , Weasley i Loovegood, Bliase i Ruda, ON i ONA.

Razem śmiali się i płakali.

Razem.

Miało być ZAWSZE RAZEM. Ale nie wyszło.

Potter i Chang. Razem. I dodatkowo z Syriuszem i Lilly.

Weasley i Lovegood. Razem. Plus Hugo i Elizabeth.

Bliase i Ruda. Razem. Z Edwardem , a niedługo także i z córką.

I ON. Sam. Bo ONA go opuściła.

Został sam. Sam! Bez jakiejkolwiek rodziny.

I teraz… ten chłopiec. Jego syn?

„Czy to możliwe?” Zastanawiał się w myślach kończąc drugą butelkę. 

*