Weekend 4

Weekend odsłona Czwarta

Weekend: Sobota rano- południe.

*

-To wszystkie dzieci urodzone w latach dziewięćdziesiąt osiem i dwa tysiące, sami chłopcy.

Siedzący za biurkiem mężczyzna spojrzał nieco nieprzytomnie na osobnika stojącego w progu drzwi.

-Malfoy! TEGO problemu nie rozwiążesz alkoholem! Już TO przerabialiśmy! – Harry Potter wyszedł z gabinetu , by po chwili wrócić z małą buteleczką z przezroczystym płynem. Zbawienny eliksir. Eliksir na kaca.

-Masz. Wypij. To ci pomoże. – Przyglądał mu się przez chwilę. To samo miało miejsce jakieś pięć lat temu. Wtedy także arystokrata topił smutki w alkoholu. Jeszcze chwila , a wylądował by w Mungu! Na szczęście w porę otrzymał pomoc  od przyjaciół. Wtedy wydawało mu się, że widział Hermionę na Pokątnej. I , że ona nie chce go znać. Brednie. Jednak nie do końca bezpodstawne.

-Lepiej?

-Tak. Dzięki.

Potter podał mu listę z nazwiskami, którą Draco natychmiast chwycił w swoje ręce.

Zegar wybił siódmą trzydzieści.

-Nareszcie! – Rzucił wertując kartki.

-Szukasz jakiegoś konkretnego nazwiska? – Spytał go Harry.

-Jak znajdę to będę wiedział. Może jakieś rzuci mi się w oczy.

-A więc nie przeszkadzam. – Powiedział i wyszedł zostawiając go samego.

*

W małym domu na mało uczęszczanej ulicy pełną parą trwały porządki. Wchodząc do środka widziało się mnóstwo kartonowych pudełek z różnymi kolorowymi naklejkami. Były tam ubrania, zabawki, książki, drobiazgi, pamiątki, zdjęcia, porcelana i wiele, wiele innych.

Łup!

Dało się słyszeć głośny łomot dochodzący z piętra.

-David! – Kobiecy krzyk. 

Słychać pospieszne kroki na schodach. Kobieta wbiega na piętro i kieruje się ku źródłu hałasu.

-Co się stało? – Wchodzi do jednej z dwóch sypialni tam się znajdujących.

Na środku pokoju stoi chłopczyk , a dookoła  niego walają się ksiązki i szczątki drewnianego regału.

-No pięknie. – Kręci głową.

-No co? – David patrzy na nią z wyrzutem. – Kto postawił tu ten regał?

-Pewnie dziadek. – uśmiecha się , podchodzi do syna i przytula go. – Oj, skarbie. Nic się nie stało? Choć do kuchni , zrobię ci kakao.

-Dobra.

Kilka minut później w kuchni.

Oboje siedzą przy stole i popijają gorący napój.

-Rozmawiałaś z ciocią? – Pyta chłopczyk znad kubka.

-Tak. Przyjadą około południa.

-Ekstra! – Jego entuzjazm nie zna granic.

-Ale najpierw musimy tu trochę ogarnąć, nie uważasz?

-No, może… 

*

-Jasna cholera!

Wkurzony Draco cisnął kartkami o ścianę.

-Cholera! – Oparł łokcie o blat biurka i schował twarz w dłoniach.

Puk-puk!

Do gabinetu wsadził głowę Zabini.

-I co, masz?

-Nie, nie ma żadnego znanego mi nazwiska. Cholera! – Uderzył w blat zaciśniętą pięścią.

- Może to nie czarodziej? – Podsunął siadając przy biurku.

-Nie możliwe. Miałem listę wszystkich dzieci. Nawet tych mugolskich. Wiesz, trzeba brać poprawkę na to , że mogłem zabalować w jakimś klubie. A zdarzało się to, zdarzało. – uśmiech. Cała ta sytuacja zaczynała go już bawić.  Gania za synem, choć nawet nie wie czy to jego syn! Paranoja!

„- Przepraszam! – Bąknął przez łzy mały chłopczyk ledwo zaszczycając  go spojrzeniem i już jego sylwetka zniknęła w tłumie magicznych ludzi.”

-Nie, to musiał być czarodziej. Nikt inny nie mógłby dostać się na Pokątną.

-Co racja to racja.

-Ale wiesz…

-Hmm…?

-Może… sam już nie wiem, ale on nie musiał być stąd… nie to głupie… ale sam pomyśl…

-Zagraniczna przygoda?

Cwany uśmiech.

-Właśnie. Jego akcent… – Zamyślił się na chwilę. „ Przepraszam.” – … był chyba włoski, ewentualnie francuski.

- Czekaj, czekaj bo nie rozumiem. – Zabini  usiadł przed biurkiem, kładąc obie dłonie na blacie. – Mówisz „akcent”, rozmawiałeś z nim?

-Przeprosił jak na mnie wpadł.

-Przeprosił? To nie może być twój syn.

-Czemu?

-Bo ty NIGDY byś nie przeprosił! – Po czym wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

-Tak ,masz racje. To musi mieć po matce.

-Widać była miła.

-Miła. – Powtórzył jak echo Draco.

„Jestem miła , wrażliwa i kochająca. Jestem twoim przeciwieństwem.”

Usłyszał w głowie czyjś szept. Nie mógł tylko przypomnieć sobie , kto to do niego powiedział. A może to tylko jego głowa płata mu figle? Nie, to na pewno jakaś dziewczyna. Oczami wyobraźni widzi niewyraźnie zarys jej sylwetki, który po chwili znika. 

-Cholera! – Klnie. Cisza.

-Myślisz o tym akcencie?

-Tak.

-Byłeś kiedyś we Włoszech? Albo we Francji?

-A bo to raz? Ale… – chwila skupienia. – Włochy odpadają, nikogo tam nie POZNAŁEM , ale Francja…  nie taż nie. Znam tylko Flauer, a ona wyszła za twojego szwagra.

-A no tak. A może oni wyjechali? Tak! Słuchaj, jakaś panna wpadła , niewątpliwie z tobą, wystraszyła się  i wyjechała!

-Sam nie wiem. To grubymi nićmi szyte.

Delikatne wzruszenie ramion.

Milczenie.

Nagle słychać delikatne „Brrrrrrrr” dochodzące jakby z brzucha Dracona.

-Jadłeś coś dziś?

-Jeszcze nie…

-Stary! Bo jeszcze mi tu fikniesz! Zbieraj się, idziemy do „Miriam” *. – Zabini wstał, to samo zrobił Malfoy. Wyszli na korytarz.

-Zaraz wracam. – Rzekł gospodarz i zniknął  w jednym z wielu pomieszczeń  na piętrze.

Piętnaście min później.

-Grzebiesz się gorzej niż baba. – Zacmokał Blaise kręcąc głową.

-Że niby ja? Niemożliwe.

-Ta jasne. Zagęszczaj ruchy. Teraz mi się jeszcze przypomniało , że i tak miałem tam iść. Gin się umówiła w południe. – Wsiedli do sportowego bmw Malfoy’a.

-Umówiła? Z kim?

-Z jakąś koleżanką, nie znam jej. Farn? Czy jakoś tak. Zabiera małego na cały dzień.

-I jesteś pewny że to koleżanka? – Słychać delikatne muczenie sześciuset koni mechanicznych.

-Tak.

-Jak uważasz.

-Co ty… – Zaśmiał  się Zabini. – Ginny jest w ósmym miesiącu ciąży,  nawet gdyby chciała, a nie chce, mnie zdradzić, nie dala by rady. Wiesz mi , próbowałem.

Delikatny pisk opon przy hamowaniu. Dojechali.

-Na co masz ochotę?

-Na sto procent prawdy…

-Ale do jedzenia! 

*

Ding- dong!

-Ja otworze!

David sprintem wystrzelił z kuchni do przedpokoju i ledwo zdołał zatrzymać się przed drzwiami.

-David! Uważaj trochę! – Z kuchni wyjrzała jego matka.

-Rudy! – Kto by tam zwracał uwagę na słowa rodzicielki mając na wyciągniecie reki najlepszego przyjaciela? Na pewno nie …

-Blondas!

-Witajcie. – Dołączyła do nich gospodyni. Ucałowała Ginny w oba policzki i… – Cześć Edi. – poczochrała chłopca za włosy.

-Cześć ciociu.

-Wybaczcie tan brak niektórych mebli i w ogóle, ale jesteśmy na końcówce.

-Choć, pokaże ci coś ekstra! – David złapał Edward za kawałek koszulki i pociągną na tyły domu.

-Tylko nie odchodźcie za daleko. – Zawołała za nimi matka blondyna.

-Nic im nie będzie. – Gin położyła jej rękę na ramieniu.

-Wiem, tylko… nadal się boję.

-Nie masz czego. Już nie masz czego. – Weszły do kuchni.

-Herbaty?

-A poproszę.

*

-Co to za deska na kolkach?

-Deskorolka. Wiesz jak na tym się wymiata?

-Co wymiata? Śmieci?

-Nie. – Blondas pokręcił głową. – Różne takie , triki na przykład. Pokaże ci. Patrz uważnie.

***

”Miriam” - kawiarnia , której właścicielką jest Ginny Weasley Zabini.