Weekend 3

Weekend odsłona Trzecia

 Piątek po południe – wieczór.

*

Pomimo popołudnia Ministerstwo Magii było pełne urzędników spieszących w różne miejsca. Wysoki blondyn szybkim krokiem przemierzał poszczególne korytarze najwytrawniej kogoś szukając. Wpadł jak burza do siedziby aurorów.

-Weasley! – Krzyknął od progu.

Rudy mężczyzna w jego wieku wychylił się z jednego z wielu gabinetów.

-Co jest , Malfoy? – Zapytał.

-Gdzie Potter?

Ron  Weasley zerknął na swój zegarek.

-Powinien być u siebie. Zaraz ko...

-Niech  to szlag! – Zaklął blondyn i już go nie było. Biegł tak szybko jakby go gonił co najmniej hipogryf! 

Mijał po drodze zdziwione twarze wielu czarodziei.

Minął stanowisko sekretarki nawet na nią nie patrząc  i wpadł do gabinetu Ministra Magii.

-Potter – wysapał i uśmiechnął się. – Zdarzyłem. – Opadł na puste krzesło przy biurku.

-Zaraz wychodzę. – Rzekł czarnowłosy mężczyzna. – Wiesz…

-Potrzebuje pomocy. – Powiedział załamującym się głosem blondyn.  

-Co? – Harry Potter aż usiadł z wrażenia , z reki wyleciały dokumenty które segregował.

-Potrzebuje pomocy. – Powtórzył patrząc mu w oczy.

-Słucham cię. Mów.

-Chodzi o to że… – Jednak ciężko jest to powiedzieć  słowami. Malfoy postanowił walnąć prosto z mostu. – Potrzebuje spis dzieci, chłopców urodzonych na przełomie lat 1998- 2000. Rok, dwa po skończeniu przez nas szkoły. – Chwila przerwy. – Wiem, że twoja żona pracuje  w Mungu.

Harry chwile milczał.

-Tak, to prawda. – Powiedział powoli. – Ale po co ci cos takiego?

-Widzisz… – Postanowił być z nim szczery. Minęły czasy kiedy ze sobą rywalizowali. – Szukam pewnego chłopca. On może być… – pauza. – …Moim synem.

Dobrze ze Potter siedział inaczej jak nic zaliczył by podłogę.

-Synem?

-Tak. Dlatego MUSZE wiedzieć kto się wtedy urodził. Dziecko powinno mieć jakieś siedem, osiem góra dziewięć lat. Wygląda jak ja.

-Niesamowite. – Mężczyzna zaczął kręcić głową. Od czasu śmierci Hermiony, Malfoy z nikim nie związał się na poważnie. Za bardzo bolała go jej strata. A teraz… wiadomość o jego synu… Spojrzał na zegarek. – Na kiedy to potrzebujesz?

-Najlepiej na wczoraj.

Harry wstał.

-Cho ma jeszcze dyżur. Jak dobrze pójdzie załatwię ci to na jutro rano.

-Oby. Powodzenia .

-Nie mi ono potrzebne. – Poklepał blondyna po ramieniu i wyszedł. 

*

 

-Kochanie! – Na spotkanie z ciężarną kobieta wybiegł mężczyzna. – Gdzie tak długo byłaś?

-Musiałam coś załatwić. – Mruknęła ta niewyraźnie. – Położę się trochę odpocząć. Jestem zmęczona.

-Mamo! – Ze schodów zbiegł mały rudowłosy chłopczyk.

-Witaj skarbie. – Kobieta przytuliła syna i pocałowała go w policzek. – Grzeczny byłeś?

-Mamo. – powiedział ten kręcąc głowa. – Mam osiem lat. Nie zadawaj mi takich dziecinnych pytań.

-Dobrze skarbie. – Powiedziała ze śmiechem i zaczęła wchodzić po schodach.

-Przynieść ci coś? – Zapytał jej mąż.

-Tak, ze dwa funty spokoju. - Mruknęła ze śmiechem.

-Jak sobie życzysz. – Również się uśmiechnął.

Kobieta zniknęła za drzwiami sypialni.

-No chłopie. – Mężczyzna zwrócił się do syna. – Na co masz ochotę?

Chłopcu z podniecenia  zaświeciły się oczy.

-Połatać!

-Ech. Niestety nie dzisiaj Edi. Wujek Draco jest chory. 

-Szkoda. – Mina chłopca posmutniała. – To idę na dwór.

-Tylko nie odchodź za daleko.

-Noo.

Edward Zabini wszedł do ogródka na tyłach swojego domu. Skierował się do jednej z wielu altanek. Takiej w której nikt nie mógł by go zobaczyć ani usłyszeć.  Z kieszeni spodni wyciągnął małe pudełeczko. Rozejrzał się uważnie dookoła i je otworzył. Przyglądał się przez chwile swojej twarzy po czym wymówił głośno i  wyraźnie:

-Blondas.

Przez chwile nic się nie  działo. Jednak już po kilku sekundach czysta tafla lusterka zamigotała i ukazała się w nim twarz chłopca o niemal białych włosach.

-Rudy! Co za niespodzianka! – Zawołał entuzjastycznie Blondas z lusterka. – Twoja mama u nas była. Czemu bez ciebie?

-Była? No patrz! Nic mi nie powiedziała! – Rudy tupną noga ze złości. – Zaraz , zaraz. Gdzie była? W Nowym Jorku?

-No co ty! Jesteśmy w Londynie!

-Od kiedy?

-Od wczoraj. Babcia umarła.

-Och. Przykro mi. 

-Dzięki.

Zapadło nieco niezręczne milczenie.

-Więc. Co porabiasz?

-A miałem połatać na miotle, ale wujek zachorował i nie mogę.

-Ale ty to masz farta stary!

-Nie takiego znowu wielkiego.

-Co ty! Chciałem żeby mama kupiła mi miotle ale się nie zgodziła

-No patrz! Moja też się nie zgadza. Ale tato powiedział że może uda się coś skombinować

-Ale jazda! – A po chwili. – Chyba fajnie mieć tatę nie?

-No fajnie

-David! – W lusterku dało się słyszeć kobiecy krzyk

-Musze Kończyć. Mama mnie wola. Na razie.

-Cześć. Wpadnij do mnie przy okazji.

-Albo ty do mnie.

Chłopcy zakończyli „rozmowę”.

Każdy z nich niemal z czułością schował  do kieszeni małe lustereczko. Było ono prezentem od ojca chrzestnego Edwarda.

„Drugie daj przyjacielowi. I zawsze noś przy sobie. W ten sposób będziecie w kontakcie cały czas.” –  powiedział. 

Tak więc drugie Edi dał najlepszemu przyjacielowi. A, że David mieszkał dość daleko chłopcy często korzystali z tego środka komunikacji.

Mimo iż Hermiona odcięła się od przeszłości , nie chciała zapominać o najlepszej przyjaciółce. O Ginny Weasley, a właściwie od dziewięciu lat o Ginny Zabini.

Nie chciała też, aby David nie wiedział kim jest. Jakie ma korzenie. Dlaczego umie coś o czym inni nie śnią. I dlaczego ciocia Ginny wychodzi z płonącego kominka.

Dlatego wiedział od początku , że jest czarodziejem.

Nie wiedział tylko jednego.

Kim jest jego ojciec.

I na razie pozostawało to dla niego największą tajemnicą.

Dlatego też Ginny któregoś razu przywiozła ze sobą syna.

I stało się to o czym marzyły przyjaciółki. Ich synowie, także się zaprzyjaźnili.

I mimo wielu różnic miedzy chłopcami , jeden stanie murem za drugim.

Przyjaciele na zawsze.

- David , gdzieś ty był? Wołam cię już dobre pół godziny.

-Sorry, mamo.

-Sorry? Spakowałeś te pudła z góry?

Chłopiec kiwa głową.

-Dobrze. Został jeszcze salon i kuchnia. No i sypialnie. Zaczniemy tutaj. – Wskazała ręką na regał z książkami. – A po obiedzie zajmiemy się kuchnią. Czego nie zdążymy zrobić dziś odłożymy na jutro. Chyba , że masz jakieś inne plany na sobotę?

-Może… mógłbym się spotkać z Edim?

Kobieta patrzy na niego uważnie.

-Hmm…

-Proooooszęęęęęęęę

-Może zrobimy tak. Ja skontaktuje się z ciocią i zapytam co jutro robią i jak nie mają żadnych planów to poproszę żeby tu przyszła z Edim,  stoi?

-Stoi. – Mina chłopca od razu się poprawiła. Z uśmiechem na ustach zaczął pakować książki

do przygotowanych wcześniej kartonów.

Wolała poprosić Gin żeby przyszła TU niż wysyłać małego TAM.  Gdzie przecież mieszka jego najlepszy przyjaciel. A tylko głupi by się nie  skapnął kim jest chłopczyk.

*

-Masz już coś? – Do gabinetu nie czekając na zaproszenie wszedł Blaise Zabini. – Lokaj mnie wpuścił. – Rzekł do przyjaciela siedzącego za biurkiem i raczącego się alkoholem.

-Ta – Mruknął gospodarz.

-CO?!

-Właściwie to nic. Potter ma mi załatwić listę urodzonych dzieci, pasujących do tego rocznika.

-A skąd znasz rocznik?

-Nie znam. Strzelam. Musiało to być zaraz po Hogwarcie. Więc dziewięćdziesiąt osiem i dwa tysiące.

Zamyślił się na chwilę. Dolał do pustej szklanki bursztynowego trunku i od razu wypił. – Częstuj się. – Rzekł jeszcze do przyjaciela i zamilkł.

„Co działo się zaraz po Hogwarcie?

Na końcówce roku była Wielka Bitwa. Zginęli w niej moi rodzice. Pozostawiając ogromny majątek i kilka rezydencji. Tylko czemu na tamten świat musieli też zabrać JĄ???

Jedyną, która naprawdę mnie rozumiała i szanowała za to kim jestem a nie za to ile mam kasy.

Dlaczego?!

Dlaczego los był tak nie sprawiedliwy?”

Jeszcze wtedy młody, arystokrata przeklął swojego ojca, gdy ten podobno rzucił na Granger nieznaną nikomu klątwę. W wyniku której kilka miesięcy później ona zmarła.

Do dziś pamiętał słowa ojca, gdy ten mówił mu , że „miłość to brednie dla słabych ludzi”.

„Nieprawda. Miłość , ta prawdziwa miłość jest piękna.”

I choć, dziś już dwudziesto – siedmioletni mężczyzna , nie zaznał tej miłości dużo, było jej wystarczająco aby zmienić jego zimne serce. Nie na tyle jednak, aby pokochał kogoś innego .

Przyjaciele widząc jego bezgraniczną rozpacz , a wręcz depresję próbowali mu jakoś pomóc. Umawiali na randki, spotkania, imprezy.

Na darmo.

On ciągle pamiętał o NIEJ. O dziewczynie swojego życia.

Nie chciał innej.

Jego związki, jeśli już takowe się pojawiały , trwały zazwyczaj trzy, cztery dni. Zaczynały namiętnym romansem, a kończyły burzliwą kłótnią.

I tak ciągle. Rok po roku.

Aż do dziś.

Dziś jego serce zabiło mocniej na widok małego chłopca , tak bardzo do niego podobnego.

Tak bardzo.

-Draco? Słyszysz mnie? – Od kilku minut Blaise próbował zwrócić na siebie jego uwagę. Na darmo. – Ile ty dzisiaj wypiłeś?

-Cooo? – Widocznie opróżnił więcej niż jedną butelkę.

-Choć. – Złapał go pod ramię. – Idziemy spać.

Malfoy spojrzał na niego nieco nie przytomnym wzrokiem.

- Zostaw mnie! – Starał się wyrwać swoje ramie spod jego uścisku , lecz bez skutku.

-Idziemy. – I pociągnął go na jedno z wyższych pięter tego „domu”.

-Jaun Paulo. – Zwrócił się do lokaja. – Dopilnuj żeby nic więcej już nie pił, a rano był wypoczęty. Ja przyjdę… – zerknął na zegarek. – …powiedzmy około dziewiątej rano.

-Oczywiście sir.

-Dziękuję. Do widzenia.

-Do widzenia.

I opuścił posiadłość Dracona Malfoy’a.

Taka wielka. Taka pusta.

„Dziecko wniosło by wiele radości w jego życie.” – Pomyślał wsiadając do sportowego Audi. 

*

Edward Zambini  to ośmioletni syn Ginny i Bliasa.