Weekend 10

Weekend Ostatnia Odsłona

Epilog.

Każdy weekend dobiega kiedyś końca. Dziękuję.

Retrospekcja.

Dom państwa Zabinich.

Pierwsze piętro.

Pokój chłopca imieniem…

-Edi, mam sprawę. – Zaczął poważnym tonem drugi z obecnych w tym pokoju dzieci.

-Jaką?

-Dość dyskretną.

Rudzielec stanął oparty o parapet okna, przyjacielowi wskazał obrotowe krzesło przy biurku.

Był to nieduży pokój, utrzymany w tonacji oliwkowej. Jasno orzechowe meble doskonale pasowały do zieleni ścian. Nad łóżkiem wisiał zminiaturyzowany model latającej miotły. Nieco dale stała niewielka szafka, pełna książek, do których właściciel pokoju zaglądał niezwykle rzadko. Przy oknie stało biurko, na którym leżały jakieś urywki z gazet i zarysowane arkusze papieru. Koło biurka stał chłopczyk o płomienno rudych włosach i intensywnie wpatrywał się w chłopca siedzącego przy owym biurku.

-Mów. – Powiedział w końcu.

-Kim jest Malfoy?

-Chodzi ci o wujka Draco?

-Nie wiem jak on ma na imię. Stał z twoim tatą przed cmentarzem.

-Aha. – Zamyślił się ten. – Wujek Draco to najlepszy przyjaciel taty. – Zaczął mówić. – Ma ogromny dom. Prawie jak zamek! –Gestykulował , próbując nakreślić Davidowi wielkość owego domu. – Mieszka sam, nie ma żadnej rodziny. Może dlatego czasami bywa bardzo smutny. Ale  zawsze jak u niego jestem to bawi się ze mną i daje mi polatać na swojej miotle. – Na samą myśl o latającej miotle zaświeciły mu się oczy z podniecenia.

-A czy… masz może , jego zdjęcie? – Zapytał nieśmiało.

Edi uważnie przyjrzał się przyjacielowi.

Czy czasem David nie jest  podobny do wujka?

-Czekaj. – Rzucił i wyszedł z pokoju.

Na tym samym piętrze mieścił się też pokój pełen książek, zwany biblioteką. Mały chłopczyk podszedł cichutko do drzwi tego pomieszczenia, nacisnął klamkę i wślizgnął się do środka. Po kilku minutach, równie szybko i dyskretnie wyszedł. Z tym, że teraz pod koszulką miał schowaną pewną książkę.

-Proszę. – Podał ją chłopcu. – Tylko nikomu nie mów, że to widziałeś. Tata nie pozwali mi  jej dotykać.

-Dobra. – Obiecał blondyn i otworzył książkę oprawioną w delikatną zielona skórę.

Na pierwszej stronie widniał srebrny napis: „Rocznik 1997” *

Przewracając o jedną kartkę dalej chłopiec ujrzał zdjęcie zamku na tle gwieździstego nieba. „Hogwart nocą” – Głosił napis pod spodem.

Jako, że to była fotografia magiczna, co jakiś czas na tle zamku pojawiała się sowa, bądź jakiś inny ptak.

Z każdą kolejną kartką David oglądał masę nieznanych mu twarzy na różnorakich fotografiach.

Jedne były podpisane, inne nie.

Większość zdjęć przedstawiała ojca Ediego i ciocie Ginny.

Był tam też owy blondyn, tak do chłopca podobny. A także jakiś rudzielec i chłopak w okularach o niezwykle rozczochranych włosach.

Na jednym ze zdjęć David zauważył tych chłopców w towarzystwie pięknej dziewczyny. Ona wydawała mu się dziwnie znajoma. Patrząc w jej roześmiane oczy zdał sobie sprawę, że była to jego…

-Mama. – Szepnął.

-Pokaz. – Edi zaglądnął mu przez ramię.

Rzeczywiście. Ciocia Francis stała obok wujka Harryego i wujka Rona.

Tylko dlaczego u licha pod zdjęciem widniał taki napis:

„Święta Trójca: Harry Potter, Hermiona Granger i Ron Weasley.”

-Niesamowite…

Chłopcy oglądali dalej.

Zmieniały się postacie, krajobrazy, tła. Takie same pozostawało tylko szczęście widoczne u każdej z fotografowanych osób.

-Spójrz. – Edi pokazał palcem na jakieś zdjęcie.

Na tle jeziora, przy starej wierzbie stal owy blondyn w towarzystwie mamy Davida. Para, widocznie nieświadoma  obecności intruza z aparatem, w pewnym momencie zaczęła się całować.

-Fuj. – Rudy odwrócił wzrok.

Natomiast David wpatrywał się w ten widok jak zahipnotyzowany. Jego mama i ten pan , który…

- …jest twoim tatą? – Blondyn oderwał wzrok od całującej się pary i spojrzał na przyjaciela.

-Nie wiem. – Podrapał się po głowie. – Ale na cmentarzu powiedział do mamy tak: „Nie pozwolę odebrać sobie syna.” I, że „wyglądam jak on”.

-Blondas, bo ty faktycznie wyglądasz jak wujek Draco.

-Tylko dlaczego…

-Mamo! Zaczęło się! – Ich rozmowę przerwał krzyk taty Ediego.

Chłopcy zbiegli na dół.

*

Kobieta wróciła do syna. Położyła mu rękę na ramieniu i powiedziała nieco oficjalnym tonem:

- Draco , poznaj Davida. – Malec śmiało wyciągnął ku niemu swoją dłoń, którą ten uścisnął. – David, poznaj tatę.

Wszystkich zebranych zaskoczyło to  krótkie oświadczenie.

Draco oderwał wzrok od syna i spojrzał na jego matkę.

Miała łzy w oczach. Ale oprócz tego , gdzieś tam w środku pojawiły się zalążki iskierek, które kiedyś dość często igrały w jej oczach.

Malfoy mimowolnie poczuł jak jego własne oczy robią się coraz bardziej wilgotne.

Tego było za wiele.

Odzyskał kobietę , która kochał i na dodatek ma z nią syna!

Lepiej być nie mogło!

Z całego tego szczęścia porwał ją w swe ramiona i mocno przytulił. Zakręcił kilka kółek trzymając ją w górze.

-Puść mnie wariacie! – Pisnęła.

Chłopiec spojrzał na mamę.

Rzadko kiedy widział ją TAKĄ szczęśliwą. Jej oczy lśniły radością. Śmiała się.

Na policzkach pojawiły się urocze dołeczki. Tryskała energią.

Zadowolona z życia.

Szczęśliwa, była naprawdę szczęśliwa.

Czy to właśnie dzięki temu panu?

„Czy to właśnie  Jego  wspominała, za każdym razem , gdy patrzyła na mnie?” – Myślał David. – „Czy widząc moje oczy, starała się dojrzeć w nich oczy tego mężczyzny? Czy patrząc na moje zachowanie , przypominała sobie jego? W takim razie dlaczego? Dlaczego Go z nami nie było? Wiem, wiem że nas nie zostawił. Czy to mama? Czy to mama go nie chciała?”

Pogrążony w własnych myślach chłopiec nie zauważył, że para oderwała się od siebie i teraz patrzą na niego w oczekiwaniu.

„Byli tacy zakochani, co się takiego stało, że mama uciekła?”

-David?

„Może On, eghm … TATA miał kogoś innego? Ale czy Edi nie powiedział, że mieszka sam? Że nie ma rodziny? Dlaczego…”

- David?

„Och! To takie skomplikowane!”

„Relacje ludzi dorosłych często są zbyt skomplikowane, aby małe dziecko mogło je zrozumieć.” ** – Usłyszał w swojej głowie czyjś głos.

Przestraszony , przeniósł wzrok ze ściany, na którą od dłuższego czasu patrzył i spojrzał na mężczyznę przed sobą. „Skąd on się wziął w mojej głowie?!”

-David? – Jego mama spojrzała na niego uważnie, ale zanim chłopczyk zdołał odpowiedzieć, podbiegł do niego mały Zabini i szepnął mu coś na ucho.  Musiało to być coś miłego, bo David uśmiechnął się i spojrzał na rodziców.

Z matki przeniósł wzrok na ojca.

Zlustrował całą jego sylwetkę i nabierając powietrza w płuca wypalił:

-Kup mi miotłę i po sprawie. – Po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Wszyscy zebrani zaczęli się śmiać z jego wypowiedzi. Widać chłopcu do szczęścia była potrzebna tylko latająca miotła. Miotła i uśmiech na twarzy jego mamy.

Kobieta ze śmiechem przytuliła chłopca, jednocześnie odetchnęła z ulgą.

Zaakceptowany.

Draco, najpierw niepewnie podniósł rękę , chcąc dotknąć dziecka. Zachęcony przez  jego matkę, położył mu dłoń na ramieniu i odwrócił w swoją stronę.

Ukląkł przed nim, tak aby poziom jego oczu był na poziomie wzroku dziecka.

Przytulił go.

-Przepraszam. – Szepnął, tak aby tylko chłopiec to usłyszał. – Nigdy więcej nie pozwolę jej uciec. Nigdy. Przysięgam.

W tym momencie po całym korytarzu rozległ się płacz małego dziecka.

Jak na komendę wszyscy odwrócili się w tym kierunku.

Na końcu korytarza  otworzyły się drzwi i wyszedł przez nie magomedyk w białym kitlu niosąc niemowlę.

-Przedstawiam państwu Amandę Gabrielę Zabini. – Uśmiechnął się pokazując zaróżowioną twarzyczkę dziecka.

Dwa lata później…

-Mamo, a jak to będzie dziewczynka? Ja nie chcę dziewczynki!

-David, nie przesadzaj. – Powiedziała kobieta głaskając  mocno zaokrąglony brzuch.

-Ale mamo. Nie wiesz jaka Gabi jest nieznośna! Naprawdę!

- David, za dwa miesiące jedziesz do Hogwartu. Wtedy, kiedy ona będzie nieznośna, ty będziesz w szkole, więc nie widzę problemu.

-Ale miotły jej nie dam. Idę do Rudego. – Powiedział i trzaskając  podwójnymi drzwiami wyszedł.

Do kuchni wszedł przystojny mężczyzna.

-Witaj skarbie. – Pocałował kobietę w policzek i przyłożył swoja dłoń do jej ręki, którą nadal miała opartą na brzuchu. W blasku słońca wpadającego przez okna  na ich palcach zalśniły złote obrączki. – Maluchy spać nie dają?

-A żebyś wiedział. – Uśmiechnęła się do niego. – Słyszałeś Davida?

Westchnął.

-Nie powiedziałaś mu? – Zapytał, na co ona się zaśmiała i odpowiedziała:

-Będzie miał niespodziankę. – Pocałowała męża w policzek i podeszła do lodówki. Wyjęła ogromny kubełek lodów malinowych i zabrała się za ich konsumowanie.

-Mówiłem ci, że Ginny organizuje w tą sobotę wystawną kolację?

Pokręciła głową przecząco.

-Nie? Hmmm Widocznie zapomniałem. W takim razie pewne zapomniałem ci też powiedzieć, że u nas?

-So? – Zapytała z pełną buzią.

-Mionka , skarbie z pełną buzią się nie mówi. – Pocałował ją w czoło i wyszedł do pracy.

Jak co dnia od dwóch lat towarzyszył mu uśmiech na ustach.

Od dwóch lat budził się co rano u boku ukochanej kobiety.

Od dwóch lat zasypiał wtulony w  kochające go ramiona.

Od dwóch lat spoglądał na obrączkę na swoim palcu.

Od dwóch lat na każdym meczu towarzyszył mu mały chłopiec.

„Wykapany tata” – Mówili o nim.

Dwadzieścia cztery miesiące czystego szczęścia.

A będzie jeszcze lepiej, bo od kilku miesięcy spodziewali się kolejnego potomstwa!

Dokładnie za trzy tygodnie miały na świat przyjść bliźnięta.

Samantha Victoria i Marco Nicolas Malfoy.

Hermiona Malfoy wzięła kubełek lodów i skierowała się do salonu.

Niebawem ma przyjść Ginny i zacząć planować sobotnią kolację.

Usiadła w fotelu przed kominkiem. Nad  jego kamienną  ramą wisiał duży obraz.

Na tle Hogwardzkiego jeziora przy samotnej wierzbie stała całująca się para.

„Nadzieja nie umiera nigdy. – Maj 1997.”

***

* „Rocznik 1997” – album  Blaise został założony rok przed ukończeniem przez bohaterów szkoły.

**„Relacje ludzi dorosłych ….” - Draco zna legilimencje , dlatego mógł „wejść” do umysłu syna.