Pojedynek Serc: Rozdział Sześćdziesiąty trzeci

Rozdział sześćdziesiąty trzeci: Intruz.

-Granger Hermiona, Gryffindor! – Krzyknęła Mcgonagall. Po Sali przeszedł dziwny pomruk.

Hermiona wstała, westchnęła i powoli ruszyła ku podium.

Czuła na sobie spojrzenia wielu osób, ale jedno wyraźnie wwiercało się jej w głowę, jednak ona uparcie je ignorowała.

Powoli podeszła do czary i najwolniej jak się dało zanurzyła w niej rękę. Spojrzała na dyrektorkę, a ta uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco.

Dziewczyna powoli wyciągnęła rękę z małą złotą karteczką. Jeszcze wolniej zaczęła ją otwierać. Ujrzała biegnące po niej literki, które następnie ułożyły się w imię i nazwisko towarzyszącego jej chłopaka.

Wpatrywała się w kartkę tak długo, aż Mcgonagall chrząknęła, na co dziewczyna otrząsnęła się. Zgniotła kartkę w dłoni, odwróciła się i wróciła do swojego stołu.

-Eee Hermiono? – Dyrektorka zwróciła się w jej stronę. – Nie powiesz nam, z kim idziesz?

Dziewczyna podniosła głowę napotykając wiele zdziwionych spojrzeń. Jedno z nich było jednak zadowolone.

-Z Malfoyem. – Powiedziała bez wyrazu. Zerwała się ze swojego krzesła i wybiegła z Wielkiej Sali.

Wszystkie oczy zwróciły się w stronę wyżej wspomnianego ślizgona.

A ten uśmiechnął się jeszcze szerzej i powiedział:

-Biedaczka. Musi przetrawić tą cudowną nowinę. – Po czym sam wstał i wśród ogólnej wrzawy braw udał się na poszukiwanie swojej przyszłej partnerki.

-On coś kombinuje. – Mruknął Ron do Harryego udając, że klaszcze.

-Nie sądzę. – Odpowiedziała uśmiechnięta Ginny.

Oboje spojrzeli na nią uważnie.

-Co? – Zapytali jednocześnie.

W tym czasie Mcgonagall wyczytywała kolejne nazwiska dziewcząt, które były bez pary na bal.

-Nie teraz. – Mruknęła tylko skupiając wzrok na dyrektorce.

*

Hermiona wybiegła z Wielkiej Sali. Swe pośpieszne kroki skierowała na siódme piętro.

Chciała być teraz sama.

Płakała.

Jak los może ją tak traktować?! Przecież nic złego nie zrobiła! Pilna uczennica, zawsze pomocna. Może to w innym życiu była kimś ZŁYM? Tak, na pewno o to chodzi. Innego wyjścia nie ma. Nie ma!

-Co za upokorzenie! – Mruczała do siebie kierując się do Pokoju Życzeń. – A będzie jeszcze gorzej!

Nie podejrzewała tylko, że krok w krok podąża za nią pewien blondyn ukryty pod peleryną niewidką.

Retrospekcja.

-Diable, mam sprawę – powiedział poważnym tonem Draco.

-Jaką?

-Dyskretną – i rozejrzał się po Pokoju Wspólnym Ślizgonów. – Chodźmy.

Weszli razem do pokoju młodego Malfoya.

-Jaka to dyskretna sprawa? – Spytał Zabini siadając w jednym ze skórzanych foteli.

-Potrzebuje peleryny niewidki. – Walnął prosto z mostu.

- A skąd ja ci ją mam wziąć, co?

-Nie ty – kręci głową. – Potter ma jedną.

-I, co myślisz, że mi pożyczy? – Prychnął ze śmiechem.

-Tobie nie, ale… – nie kończy.

-Rozumiem. – Kiwa głową. – A po co ci ona?

-Potrzebna. To ważne.

-Spoko. Na kiedy?

-Na dziś. Przed kolacją.

Zabini uniósł brwi.

-Hm może być ciężko, ale…

-Liczę na ciebie.

Oboje patrzą sobie chwilę w oczy.

,„Co ty kombinujesz?” – Myśli, Blaise.

„Coś niesamowitego.” – Odpowiada mu w myślach Draco.

Po czym oboje się uśmiechają i Diabeł wychodzi.

*

Teraźniejszość.

Będąc niewidocznym, chłopak podąża za zapłakaną dziewczyną. Ona wchodzi na siódme piętro i kieruje swe kroki do Pokoju Życzeń.

Znika za jego drzwiami jednak nieproszonemu gościowi udaje się tam za nią wśliznąć.

W ostatniej chwili zdołał zakryć usta, aby nie krzyknąć.

A wydawać się mogło, że nic go nie może zaskoczyć!

Pokój nie był duży, nawet może mniejszy niż jego sypialnia w Lochach. Ale za to cały różowy! Tylko gdzieniegdzie na ścianach były, jakby ręcznie malowane drobną rączką pięciolatki małe, fioletowe i niebieskie kwiatki.

Na środku, pod oknem stało łóżko z baldachimem, także różowe. Z mnóstwem puszystych poduszek. Na małej szafeczce pod ścianą stały kolorowe książeczki, za pewnie jakieś bajki. Wszędzie natomiast, na podłodze, na łóżku, nawet na książkach leżały lub stały pluszowe maskotki różnej maści. Od kotków i piesków, przez misie, króliczki po żółwiki, słoniki i małpki. Po prostu masa pluszowych zabawek!

Jak trafnie domyślił się Draco, była to sypialnia  panny Granger jeszcze z czasów dzieciństwa.

W tej chwili zapłakana dziewczyna wzięła do ręki wściekle różową panterę i położyła się do łóżka.

Było wodne, pod jej ciężarem zakołysało się delikatnie, a przecież ona nie ważyła dużo!

Chłopak usiadł na małym, także blado różowym krzesełku z boku łóżka.

Obserwował gryfonkę. Dziewczyna, co chwile pociągała nosem i przecierała oczy zabawką.  wet na książkach leżały lub stału pluszowe\ yną niewidką.

Dopiero teraz Draco zauważył, że nie rozmazała się. Zaraz, chwila. Nie rozmazała? Ona nawet nie była pomalowana! Tyle razy ją obserwował, a nie zauważył takiej oczywistości?  Tyle uwagi poświęcił jej cudownie orzechowym oczom!

Miała ona naturalnie ciemną oprawę oczu, nie potrzebowała się dodatkowo malować. Była piękna. Nawet pomimo tych łez. Wyglądała tak niewinnie. Jak dziecko!

Nagle rozległo się ciche pukanie do drzwi.

„Pukanie, tutaj?” – Przemknęło przez myśl Draconowi.

-Proszę. – Odpowiedziała słabym głosem Hermiona.

Do pokoju weszła Ginny Weasley.

-Poprzednim razem było chyba mniej zabawek. – Powiedziała podnosząc z podłogi szarego słonika i siadając obok przyjaciółki. – Jak się czujesz?

-Koszmarnie! – Zawyła w poduszkę.

-Oj Miona – Ruda zaczęła kręcić głową. – Coś czuję, że wszystko…

-Nieprawda! Zobaczysz! Upokorzy mnie przed całą szkołą! – Podniosła się i oparła plecami o poduszki. – Już o zrobił, dzisiaj! To jego ulubione zajęcie od przyjazdu tutaj!

-Oj, oj, oj – Ginny znowu pokręciła głową.

-No, co? – Pociągnięcie nosem.

Milczenie.

-Co?

-Oj nie nic. – Powiedziała młodsza z dziewcząt. – Tylko coś czuję, że nie będzie tak źle jak ci się wydaje. – Uśmiechnęła się.

-Nie? – Hermiona uniosła brwi. – Nie będzie. – Chwila ciszy. – Bo będzie jeszcze gorzej! – I znowu schowała twarz w poduszki.

Chłopak w milczeniu słuchał wymiany zdań pomiędzy przyjaciółkami. Nie podobało mu się to. Zwłaszcza, że rozmowa po części dotyczyła jego skromnej osoby. Najchętniej wtrąciłby się do tej dyskusji, ale nie chciał się zdradzić. Mogłoby to zostać źle odebrane, zwłaszcza przez Rudą.

Tak Rudą, bo to ona załatwiła mu pelerynę niewidkę od Pottera. Co prawda nie wiedziała, do czego ma mu posłużyć, ale też specjalnie go nie wypytywała. Na szczęście. Bo dziewczynie kumpla nie wypada kłamać.

Hermiona co chwila pociągała nosem. W końcu przetarła oczy pluszakiem i spojrzała, na Ginny. Jej oczy pomimo tego, że jeszcze były wilgotne, wyrażały chęć mordu.

Zamknęła je na chwilę. Gdy je otworzyła nie było już zabawek, nie było łóżka z baldachimem, nie było różu! Nie było niczego! Cała trójka znajdowała się teraz w grocie z Czernymi ścianami. Hermiona leżała na ogromnym łożu, przykrytym czarnym atłasem. Ruda siedziała obok wzdychając. Widocznie dla niej zmiana wystroju wnętrza nie była żadnym zaskoczeniem. Czego nie można powiedzieć o Draconie. „Skąd w małej główce Granger znalazł się ten pokój?” – Zastanawiał się w myślach Draco oglądając wszystko uważnie.

Pod hebanowymi ścianami stały lichtarze ze świecami. Tylko one dawały światło temu pomieszczeniu. Chłopak stanął przy jednym z nich, uważnie się mu przyglądając. Każdy z lichtarzy miał nietypowy wygląd. Były to, bowiem węże splecione ze sobą i utrzymujące świece. Widok w ogóle niepasujący do uczennicy Gryffindoru!

Nad wezgłowiem łóżka widniał rzeźbiony na ścianie herb. Dwa walczące ze sobą smoki, pokryte złotem i srebrem. W połączeniu z migoczącym blaskiem świec wydawało się, że one żyją.

„Niesamowite!”

Jednocześnie chłopak miał nieodparte wrażenie, że już gdzieś widział ten herb. Tylko nie mógł sobie przypomnieć gdzie.

To pomieszczenie jak najbardziej przypadło mu do gustu. Mroczne, pełne tajemnic i nie odkryte.

Podszedł do jednej ze ścian, w której zrobiona była wnęka, a w niej poukładane książki. Nie zdążył jednak zobaczyć, jakie to tytuły się tu znajdują, kiedy to dotarło do niego niepokojące zdanie wypowiedziane przez Granger.

-A, więc wypijmy za powodzenie mojego planu!

W tym momencie w powietrzu pojawiły się trzy srebrne czarki z emblematem smoków.

Dziewczyny zręcznie złapały po jednej z nich. Trzecia z hukiem spadła na ziemię. Szkarłatny płyn wylał się na posadzkę.

„Cholera!”

-Ktoś tu jest! – Wykrzyknęła Hermiona.

-Niemożliwe! – Ginny także krzyknęła, choć tak naprawdę podejrzewała tożsamość szpiega. – Cholera! 

Draco szybko uciekł z pokoju. Na korytarzu usłyszał jeszcze jak „Expelliarmus!” Granger trafiło w drzwi.

„Uff!”

***

 PRZEPRASZAM!